Daar liggen zij, door storm en ontij geveld. De wilgenkronen onthoofd, terneer geworpen, gebroken. Voortijdig uit de bodem van het leven gerukt.
Mensen komen langs en willen het achteloos vertrappen.
Laat ons met rust!, het zachte mos heeft ons al bekleed. Het is niet hopeloos zeggen de jonge scheuten; je hebt ons alles gegeven - om het wilgengeslacht door te leven. Treur niet ouwe stronken, wij gaan opnieuw de strijd aan; Brandnetel, wilgenroos en balsemien, je krijgt ons er niet onder. Wij zijn de nieuwe stoottroepen - en schieten omhoog naar hoger loof.
Storm en water deert ons niet - wij zijn toch wilgen ?!

Cees van der Esch