De waterrijke Biesbosch is met zijn ondiepe, visrijke lagunes een zeer geschikt jachtgebied voor visetende roofvogels zoals de zeearend en de visarend. De zeearend met zijn imposante spanwijdte van ruim twee meter bezoekt de Biesbosch tot nu toe uitsluitend als overwinteraar. In de meeste gevallen draait het om juveniele vogels, die snel te herkennen zijn aan het opvallend gevlekte verenkleed. Soms is er ook sprake van oudere vogels, die beschikken over witte staarten.

De zeearend broedt sinds 2006 in de Oostvaardersplassen. Een krakkemikkige wilg fungeert sindsdien als nestboom. Bij het nest werd vorig jaar een webcam geplaatst. Daarmee is bijzonder beeld vastgelegd. Dit jaar is in het nest gluren echter niet mogelijk. Het paar zeearenden bouwde namelijk een nieuw nest in een ontoegankelijk terreingedeelte van de Oostvaardersplassen. In maart ontdekten boswachters van Staatsbosbeheer het bij toeval tijdens het bestuderen van luchtfoto’s. Met het oog op verstoring van deze unieke broedvogels, plaatste men dit keer echter geen webcam.
Dit jaar dus geen beelden van het familieleven van het koppel zeearenden, wel is vastgesteld dat er twee jongen zijn uitgekomen. Naast de zeearend verblijven er in de Biesbosch ook regelmatig visarenden.

In het Biesbosch Museum in Werkendam is er vanaf woensdag 1 september een fototentoonstelling te bewonderen over de Amerikaanse Zeearend. De fotograaf, Dennis Binda, maakte dit fotowerk in Homer, Alaska tijdens een fotoreis in maart van 2008.

Dennis Binda, Paramaribo 1957, valt in de categorie vogelende fotografen. Fotografie was op twintigjarige leeftijd al een hobby maar moest plaats maken voor opleiding en gezin. In 2006 heeft hij de hobby weer opgepakt om een gezinsreis naar de Okavango Delta in Botswana vast te leggen. Sindsdien is het voor Dennis vogels en zoogdieren wat de klok slaat.

Roofvogels hebben zijn voorkeur, zoals duidelijk te zien is in de tentoonstellingszaal van het museum. Veel heeft hij opgestoken van de Amerikaanse beroepsfotograaf Charles Glatzer die de manuele instelling predikt. Elk jaar probeert Dennis ten minste één maal een seminar te volgen bij Charles ‘Çhas’ Glatzer omdat er nog zo veel te leren valt van deze man.

Fotograferen is voor Dennis de moderne equivalent van jagen geworden, nog steeds de ouderwetse jacht, maar de vangst is diervriendelijker geworden.

Ooit begon Dennis met een analoge Yashica en in 2006 werd de eerste stap in het digitale domein gezet middels een Nikon D70 en iets later de D200. Die laatste in combinatie met de Sigma 300-800 was een zware beproeving (letterlijk). Uiteindelijk heeft hij zijn draai gevonden bij Canon. Naast de Mark3 body zijn er de 500mm, 300mm, 70-200 mm en 24-70mm lenzen. Statief is van Gitzo, statiefkop van Wimberly.

De tentoonstelling duurt t/m 30 november.
Meer foto’s van Dennis Binda: www.wildlifepics.eu