|
Deel 9
Op is op
Henk van de Graaf
|
Er is mij wel eens verteld dat vogels een hartaanval kunnen krijgen.
Nu is het vrij lastig om een hartaanval
te plannen, ook voor vogels en kan het
dus gebeuren dat een vogel zomaar uit de lucht
komt vallen.
Ik ken niemand die dat heeft gezien; een
op de wind zwevende vogel die ineens zomaar crasht? Het lijkt me
een onbegrijpelijk gebeuren.
Dat vogels die bij de frietkotten in de
stad rondhangen een hartaanval krijgen
begrijp ik dan weer wel. Meeuwen,
duiven, mussen en kraaien hebben
door het eten van restjes 'vette hap',
tezamen met een gebrek aan beweging een
korter leven.
Wie er beter af is, een luie meeuw met
snackbarmenu of een actieve meeuw die zijn kostje bij
elkaar moet scharrelen, mag u me
vertellen.
Er is me ook wel eens gezegd dat dieren
zich verstoppen als ze de dood voelen
naderen, maar dat voelen ze natuurlijk
niet echt. Als ze verzwakt of ziek zijn
kruipen ze weg om niet direct te worden
opgevreten door vijand of soortgenoot.
Weggekropen creperen ze in hun eentje, iets wat
wij mensen daardoor zelden zien. 'Dat is de natuur, zeggen we dan, die
moet je zijn gang laten gaan'.
'Ben ik blij dat ik een mens ben' denkt u
wellicht, want wij mensen doen dat
anders, verstoppen ons niet en worden
bijgestaan als het nodig is'.
Maar is dat wel zo?
Eenmaal uitgeraasd, oud en verspocht, stoppen
ze u in een
bejaarden- of verpleeghuis.
Dat is een beetje zoals een verzwakt of
ziek dier doet, maar in uw geval wordt
de gang naar de verpleging waarschijnlijk voor u geregeld.
Ook als u het zelf nog niet wilt.
Ze houden u daar in leven en proberen u
nog een beetje op te monteren, murw als
u bent geworden door het gebrek
aan zingeving en ambitie.
Met wat geluk komt er zo af en toe eens
iemand langs die alleen nog maar met u
over vroeger wil praten.
Eenmaal dood komen ze ineens allemaal
tegelijk, want als u denkt
dat het er eindelijk echt op zit, voeren ze
u, na saaie toespraken van de doodbidder
en stotterende familieleden, op de tonen
van de één of ander lullig liedje nog
één maal op.
Rust zacht mijn beste.
De meeuw is dood. Ze ligt als tegen de
grond geslagen in crashhouding.
Jaren scheerde ze boven land en water
tot het ineens op was. Plotseling en
zonder bericht kwam ze uit de lucht
vallen. Want op is op. Kan het mooier?
Henk van de Graaf
Reageer op dit artikel |
