|
Deel 7
De lugubere werkelijkheid
Henk van de Graaf
|
Wat denkt een hoofd dat net is
afgehouwen?
Denkt het nog terwijl het de grond raakt
of wordt het meteen zwart voor de ogen.
Hersenen hebben geen zenuwen dus veel
pijn zal het daar niet doen.
Getuigenissen melden dat het wel 10
seconden kan duren voordat een onthoofd
iemand zijn bewustzijn verliest. Dat is
lang genoeg voor nog een paar serieuze
overpeinzingen. Maar wat blijft er dan
te denken in een dergelijke situatie?
Zouden de hersenen overuren maken aan
kansberekeningen (het woord overuren is
in deze context misschien wat
overdreven)? Iets in de trant van; 'hoeveel kans maak
ik om zonder lichaam door te gaan,
of, rol ik misschien nog ergens heen en
als ik te hard rol, rol ik dan van het
schavot, wat natuurlijk leidt tot
hilariteit onder de toeschouwers?'
Zouden er in die laatste 10 seconden nog een paar ferme verwensingen
aan het adres van de beul gedacht worden of
zijn het toch een paar laatste
verlichte teksten?
Of is het misschien de 'film des levens'
die, zoals beweerd door mensen met een bijna
doodervaring, in een flits aan je getoond wordt;
wat overigens niet best zou
zijn als je je hele leven
vrachtwagenchauffeur bent geweest; 4
seconden asfalt, 4 seconden de
achterkant van je ogen en nog 2 schamele
seconden voor je gezin en hobby's.
Wij levende stervelingen denken vaak dat
op de rand van leven en dood heroïsche teksten worden
uitgesproken. Dat er nog belangrijke
zaken gezegd worden en dat we er met een
geweldige laatste oneliner uitstappen.
Niets is minder waar. Ook de dood gaat
vaak vergezeld met banaliteiten en
stompzinnige praat. Vraag dat maar aan
stervensbegeleiders. Er is niks heroïsch
aan sterven. Velen gaan net zo banaal
als ze op de wereld kwamen; in bed met
veel gesteun en gekreun en met niet al
te frisse geuren en sappen. De rest is
Hollywood nonsens.
Maar wat denkt nu iemand waarvan het
hoofd net is afgehouwen?
Waarschijnlijk bijzonder weinig. De
stoffen die vrijkomen in de hersenen
maken dat de meeste mensen apathisch
reageren. Ze zijn zich wel bewust van de
lugubere werkelijkheid die ze te wachten
staat, maar ze kunnen er niet mee
overweg. Apathie is dan een soort
overspronggedrag wat voorkomt dat je ter
plekke krankzinnig wordt.
Het is niet duidelijk uit de foto te
halen om welk soort vogel het gaat.
Mogelijk is het een reiger. Het is ook
niet bekend hoe de kop op de bodem van
de sloot is belandt. De fotograaf kwam
het beeld tegen en besloot het vast te
leggen; een luguber beeld van de harde
werkelijkheid.
Reageer op dit artikel |
