|
 Column:
Lang zal die leven
Door: Henk van
de Graaf
Vele dieren
heeft de mens in de loop van de geschiedenis al geknecht. Sommige
van hen noemen we tegenwoordig zelfs een vriend of hebben de status
van familielid.
Andere bleken tembaar, handig als grasmaaier, transportmiddel of als
wandelende voedselfabriekjes voor in en rond het huis. Wat restte
waren de zogenaamde 'wilde dieren' die massaal bejaagd konden worden
omdat ze als nutteloos of schadelijk werden beschouwd of die gewoon voor
het vermaak konden
worden
omgebracht.
 Dit gegeven is nog niet zo oud. Pas de laatste decennia komt er in
de westerse wereld een grotere beweging op gang die pleit voor een
diervriendelijk beleid met als hoogtepunt een passage in de nieuwe
Europese grondwet waarin dieren voor het eerst 'wezens met gevoel'
worden genoemd in plaats van 'producten voor menselijk gebruik'.
Betekent dit nu dat wij in Europa voortaan 'vriendelijker' moeten zijn
voor dieren?
Ja, dat betekent het inderdaad. Alleen niet voor alle dieren.
Neem de Muskusrat, die
plant zich als een razende voort om de massale moordpartijen voor te
blijven. In dit spel op leven en dood is er geen winnaar of
verliezer maar als de rattenvanger even achterover leunt, ze heel
even niet doodslaat, afschiet of verzuipt zijn ze aan de winnende
hand.
Ze moeten worden uitgeroeid omdat ze ondergraven wat wij zo hard nodig
hebben voor ons eigen overleven. De dijken. Maar weten de ratten veel, ze
zoeken net als wij een prettige plek om te leven.
 In
vroegere tijden hebben we heel wat dieren uitgeroeid en ook in de
toekomst zullen er nog velen volgen omdat ze zich niet aan ons
kunnen aanpassen, ongewenst zijn in ons aangeharkte landschap of
gewoon in de weg staan voor één of andere activiteit.
De Muskusrat is hiervan een goed voorbeeld. Ze heeft de domme pech
iets te grote gangen te graven op de verkeerde plaatsen. Voor haar
kleine broertje de Noorse woelmuis (die slechts muizengangetjes
graaft) zijn alle denkbare beschermingsmaatregelen van kracht.
Vang geen Noorse woelmuis, raap geen botje op, neem
geen
schedeltje mee naar huis, u kunt ervoor worden veroordeeld.
Beschermd door het geluk slechts kleine gangen te graven.
 Of neem de bever die na zijn introductie in De Biesbosch in 1988
volledige bescherming geniet. Destijds vonden we dat Europa's
grootste knaagdier, na een afwezigheid van 150 jaar, moest terugkeren in ons landschap.
Maar wat nu als de bever eeuwenoude eiken gaat omleggen of de
fruitbomen in uw tuintje komt omknagen?
Afschieten?
Nee, dan de weinig betreurde Muskusrat. Het knaagdier wat na zijn
ongewilde introductie, zo'n honderd jaar geleden, inmiddels op onze deurmat
ligt te slapen en zich beter heeft aangepast aan het rivieren- en
polderlandschap dan hen die het hebben vormgegeven.
De vervloekte Muskusrat, een dier wat ons te slim af is,
die 'vlucht' in een grote voortplantingsdrift en leert vallen,
klemmen en kooien te ontlopen. Een brutaal diertje die we in onze onmacht maar niet genoeg doodgeknuppeld,
doodgeschoten of verzopen krijgen.
Ja, één van de weinige zoogdieren die ons nog de baas is, is die ellendige Muskusrat.
Lang leve de Muskusrat!
Reageer op dit artikel |
