En dat zal waarschijnlijk ook wel het geval geweest zijn in een groot deel van de talloze nesten die toen in de Biesbosch voorkwamen. Maar ja… wie is er nou zo gek om in hoornaarnesten te gaan zoeken. Wij dus!!
De kevers leven niet echt in het nest, maar in al het afval dat uit het nest naar beneden valt. Dat zijn resten van prooien, dode larven, dode hoornaars, uitwerpselen enz.

Omdat ik van die beesten wel wat meer wilde weten, heb ik naar Duitse bouwtekening een grote nestkast voor hoornaars gemaakt en bij boswachter Fey op mogen hangen. ( foto ) “Maar niet te dicht bij mijn huis. Mijn vrouw is niet zo gek op die beesten“.

En warempel, er kwam een flink nest in. Heel veel hoornaars, maar in de emmer onder het nest géén kevers.

Volgend jaar (dit jaar dus) hopelijk beter.

En, jawel! Weer bewoning! Maar die beestjes die af en aan vliegen zijn toch wel erg klein voor hoornaars. Zowel de boswachter als ikzelf dachten dat het gewone wespen waren. 'Ik maak in november, als het hele volk een natuurlijke dood gestorven is, de nestkast wel schoon'.

Dat heb ik geweten!! Het bleken geen wespen te zijn, maar honingbijen!! En die zijn in november niet dood. Toen ik de emmer onder het nest verwijderde, bleek die vol goed gevulde honingraten te zitten. De bijen hielden zich aanvankelijk heel rustig, maar opeens kwamen ze met bosjes op me af. Zeker tien keer werd ik in mijn hoofd en handen gestoken. Geloof me, in zo'n situatie kun je heel hard lopen.

Nog een half uur varen naar de haven en maar hopen dat ik het overleef. Zo kwam ik thuis met een dik hoofd, maar ook met ruim een kilo heerlijke honing.
Je moet er wat voor over hebben!