Het schorre levenslied
Henk van de Graaf

Terwijl de aarde voortraast op weg naar nog meer eindeloos niets,
schijnbaar tijdloos doorruist als getijdenwater langs riet,
tel ik de dagen die nog resten in dit schorre levenslied,

of is er iets wat ik niet snap
heb ik het niet goed begrepen
is het mijn eigen zwarte gat
dit schorre levensteken

dat de zinloosheid van dit wezen
toch mijn verstand gebied
te zoeken naar de reden
van dit schorre levenslied

wie moest mij dan zo nodig zeggen
wie had de gore lef
me al die onzin te vertellen
over Jezus, Mohammed en de rest?

dat evolutie slechts bestaat
uit wachten op een wezen
die dit getob van mens en dier
laat voortbestaan in vreze

dat Hij die deze rotzooi creëerde
 de verleiding, schone schijn en waan
het zelf niet heeft begrepen
dit wrede komen en gaan

 en zo ga ik gedwongen voort
huilend om het schrijnend verdriet
van het getob op deze aarde
en schrijf dit schorre levenslied

en tel ik de lange dagen
nog een handvol in het verschiet
en leef en drink en vrij
het schorre levenslied

maar als de bron van al het leven
het dan verder wel gelooft,
de energie van koperen Ko
met een oerharde knal is uitgedoofd,
als de aarde slechts in dorre kluit
geen oog meer heeft die nog iets ziet,
klinkt er in het heelal
vast nog ergens,
 het schorre levenslied.

Copyright Henk van de Graaf
Papendrecht, september 2006