Men neme een dode muis en legge deze weg aan de bosrand. De doodgravers die 's nachts rond vliegen op zoek naar kleine lijkjes zullen er zeker op af komen. 
Vaak met meerdere tegelijk.
Hun reukvermogen is geweldig.
Iedereen begint de grond onder de muis weg te graven, zodat die langzaam naar beneden zakt tot wel tien centimeter diep. Het zal het voedsel zijn voor de jongen. Al vlug ontstaat er rivaliteit en er wordt stevig om het lijk gevochten. Uiteindelijk blijft er een paartje achter.

De muis wordt nu van de haren ontdaan. Het vrouwtje graaft een zijgang en nadat het mannetje zijn voortplantende taak heeft volbracht legt het vrouwtje een ei of vijftien in de zijgang. Het mannetje wordt verjaagd. Met dank voor bewezen diensten!

Het vrouwtje knaagt een holte in de buitenkant van de muis en spuwt daar wat verterende sappen in. Na een paar dagen komen de larven uit het ei. Moederlief lokt ze met gesjirp richting de muis en voedt de jongen van mond tot mond met de verteringssappen.

De larven groeien als kool. Al na een of twee dagen eten ze zelfstandig. Moeder blijft ze wel verdedigen tegen alle gevaar. Na zeven dagen zijn de larven volgroeid en verpoppen in de grond. Na een paar weken komen ze uit.

Bij de doodgravers treffen we dus een vergaande broedzorg aan, wat zelden voorkomt bij solitaire insecten. We kennen het wel bij de sociaal levende insecten zoals bijen, mieren wespen, hommels.

De eerste foto is de Gewone doodgraver. Necrophorus (lijkdrager) vespilloides
(die wat op een wesp lijkt).
De kever op de tweede foto is de in Nederland verspreid voorkomende Rupsen-aaskever (Xylodrepa quadripunctata).